Pagina:Marco e Tòdaro.djvu/154

Da Wikisource
Sta pagina la xe stà trascrita e rileta.
— 152 —

Marco, (chi no lo sa?) xe un bon marzoco,
     Ai so tempi gagiardo e cortesan,
     15Fiero, a vardarlo, ma un pocheto gnoco1
     E col cuor dolce come el marzapan.
     Ma el ga un difeto: che i so ani andai
     18Per quanto vechi, nol li scorda mai.

Todaro dunque co ga visto el tiro,
     Trando un scorlon,2 ghe dise serio a Marco:
     21«Marcheto, che vol dir sto mezo ziro?
     Gastu forse timor de qualche sbarco,
     Come ai tempi dei Uni o de Pipin?
     24O vastu a svolo un poco per morbin?» —

«No go paura, no, no go borezzo,
     Risponde st'altro; e gnanca no me insogno
     27De svolar via; ma come xe da un pezzo
     Che vardava de là, sento el bisogno
     De cambiar posto, e go curiosità
     30De vardar per de quà, come la và.»

Tod. «Marco, ti ga rason de voltar banda;
     Za l'Arsenal te conta poco assae
     33Da un pezzo: za oramai xe grazia granda

  1. [p. 161]gnoco; metaforicamente bonario, talvolta anche sciocco.
  2. [p. 161]scorlon, (da scorlar, metatesi di scrollare) scrollo, scrollatina involontaria.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Marco_e_Tòdaro.djvu/154&oldid=63359"