Anz. Co le scominzia no le fenisse più. Ti va là in te la to camara.
Tonia. La vada là, che la lasso sola.
Anz. No farme andar in bestia: no te par che ghe n'abia abastanza?
Tonia. No la siga che ghe andarò... (Tremo tuta come una fogia!) (via).
Anz. Ela, siora Cate, la prego par carità....
Cate. Via, za no ghe vado, xe inutile che la me prega. (fra sè). (No go gnanca ciave da andar a casa, varda se go vogia d'andar al fresco!)
Anz. Almanco la se sconda in sta sotoscala.
Cate. Cossa credela che sia, da farme scondar? (si ode salire le scale).
Anz. No la sente ch'el xe drio a vegnir? El xe imbriago.
Cate. E cussì ch'el vegna.
Anz. Ma no la sà che quando ch'el ga bevuo, el xe una bestia?
Cate. Ch'el ghe staga!
Anz. Ah, madre santa, che nol gabia el cortelo!
Cate (scuotendosi a queste parole). Da resto, se la me prega tanto ghe andarò, giusto par no parer ostinada.
Anz. (apre il sottoscala). La vegna, la vegna.
Cate (guardando). La diga, in mezo alle scoasse, mi no, sala.
