Pagina:La vera felicità.djvu/14

Da Wikisource
Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.

Adio, caro el mio caro Zefireto:
     Dov’estu sta findesso, baroncelo?
     Vien qua, ben mio, vien qua; dame un baseto...
     Più che te vardo, più ti me xe belo.
     Vedistu mo, sto caro zoveneto?
     Voi, che ti l'ami come to fradelo:
     Menilo donca presto in quel canton,
     Prima che ariva el strambo d’Aquilon.
Zefiro varda el Duca, e po el ghe dise:
     Vegnì, vegnì con mi senza tardar:
     Me rincresce che qua no ghe camise,
     Nè leto, nè pagion, nè da cenar.
     Semo Deità; ma semo tanto sbrise,
     Che povertà magior no se pol dar:
     Buteve donca in tera, e compatì,
     Che za ghe manca poco al far del dì...
Ma in quel se sente un strepitoso ton,
     Gran vento, gran tempesta, gran borasca;
     E po se vede entrar un diavolon,
     Che fa che tuto trema, tuto casca:
     I core donca a gambe in tel canton,
     Nè più ghe xe chi ’na parola lasca:
     El povero Duchin xe mezo morto;
     Ma Zefiro se tuto in so conforto;

Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:La_vera_felicità.djvu/14&oldid=55481"