.jpg)
Loqui non possum nisi latinum grossum
Quia studui parum in tempore scholarum,
Sed malui stare cum tesseris jocare
Et non latinos, sed colui buratinos,
Vel, scrutans fossas, piscavi tencas grossas,
Vel per collinas venavi passarinas
De Cicerone me fricans et Nasone;
Habens per nates magistros et abbates...
Cænavi et pransi! Sic rupico permansi
Et meus latinus est nimis cloacinus,
Nam ablativum confundo cum dativum
Et in sermones induco extraphalliones.
Parcite tamen si sum magnum salamen
Et cogitate in magna hilaritate
Mysterium grossum pro quo dicere possum
Frinias, stultitias, haereses et spurcitias,
Quas vos praeclare debetis adorare;
Nam, fratres mei, friniae sunt verba Dei,
Quia si sum rapa, sum etiam summus Papa
Quem Deus terribilis creavit infallibilis
Quamvis bestialiter agat et non papaliter,
Vel maledicat, vel magnas ostreas dicat.
Fides sic jubet nec dubitare lubet.
Credite fidenter et bibite frequenter.
Sed de hoc satis ut alia intelligatis.
