Pagina:Poesie edite ed inedite de Lodovico Pastò venezian.djvu/113

Da Wikisource
Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.

     Xe stà pien, pensè che giubilo!
     Ma co i xe tuti a redosso
     Del botin, forse el più grosso,
     Ch'i abia fato in vita soa,
     20In la coa dela gran rede
     Ghè chi parla, e no se vede.
Ghè chi ciga fra le celeghe:
     Ahi, me sòfego! ahi, me sòfego!
     Ose tal, che in tal momento
     25Impenisse de spavento
     Ogni gramo cazzador,
     Nè ghe cuor, nè ghè bravazzo,
     Che ressista a un tal spaurazzo.
Tutti scampa, tuti core:
     30Xe quatrore, e xe scurissimo;
     Ma per bona so fortuna
     Sponta fora un fià de luna,
     Che ghe mostra un arzerin,
     Che è el confin de quel gran logo;
     35Là i se ferma, e i bate fogo.
Impizzà che i ga el feral,
     Certo tal Zaneto Rucola,
     Cola lengua alquanto grossa,
     Xe stà el primo a dir qualcosa,
     40Ma con pena, ste parole,
     Sole, sole: pofardio!
     Nu gavemo l'orco drio.
L'orco? un corno, mamaluco!
     Dise Cuco, queste è buscare:

Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Poesie_edite_ed_inedite_de_Lodovico_Pastò_venezian.djvu/113&oldid=63815"