Sa con che cor racolge
Chi se renova in Cristo,
Come perdona al tristo
Che da l'eror se tolge,
Che i omini e le cose
Vorìa veder in tera
In pase e bontà vera
A l'ombra de la crose;
E pur, se xe permesso,
In fondo al cor me sento
Indolentrà, scontento
De i altri e de mi stessso.
Cussì soffro, soporto,
Ma qualche volta digo
Che questo xe un castigo
Che me sassina a torto.
Perchè? Sbasso la testa
Al Pare onipotente,
Ma da lontan se sente
Un fremito de festa,
Un'eco de lontane
Vose nel ciel vibranti
E un giubilo de canti
Fra el son de le campane.
Perchè? Su dai boscheti
De zelsomini e riose,
Sento trilar la ' ose
Ciàra de i oseleti;
Le rondene se perde
Nel cielo pien de strili
E un popolo de grili
Conta ne l'erba verde.
Perchè? Se Dio gà cura
Nel so paterno afeto
Fin del più vile inseto
Che xe so creatura,
Pagina:Le Ciàcole de Bepi, Roma 1908.pdf/91
Inpostasion de letura
