Pagina:Berto Barbarani, I due canzonieri, 1917.pdf/59

Da Wikisource
Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.
CARBONETA.


I.


     In quel sporco granar de gran palasso,
gh'è un demonio de rati che rebuta!
Da un pare vecio e da una mare bruta
sempre malada, sora un leto strasso

     dove a la note par scaldarse, in fasso
la fameieta se ransigna1 tuta,
Carboneta l'è nata par la suta,
co una voia de fraga soto el brasso.

     Carboneta, savio, no la g'à vissi,
e gnanca un specio da speciarse el viso,
e gnanca un fero da stocarse i rissi;

     ma i cavei carbonela e i oci neri
dove sluse un canton de paradiso,
con qualche teraina2 de pensieri.

  1. se ransigna: si aggomitola
  2. teraina: ragnatela.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Berto_Barbarani,_I_due_canzonieri,_1917.pdf/59&oldid=70533"