Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.
I.
Eco un convento
chieto e contento,
tuto piere da morto e poesia,
dove la luna caminando via,
ghe fioca drento.
Fra çento pari de colonete
bianche, la luna furba se mete,
co la so facia tirada a fil,
col so vestito taiado a fete,
a seconda che l'ombra ghe parmete del campanil...
O colonete, sutile, sutile
come un brasso de dona ben tornio,1
fiole de un'arte nata sensa bile,
che parè2 ferme e pur ve corì a drio...