Pagina:Berto Barbarani, I due canzonieri, 1917.pdf/157

Da Wikisource
Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.


     'Na volta a posto, sona e che te sona,
el ribaltava così ben sti ordegni,
che la gente disea: che recia1 bona!
No ghe pareva d'èssar gnanca degni...

E a la festa, i coreva tanto in tanti,
la limosina, in ciesa, a regalar
par el ben de le anime purganti,
che el Purgatorio s'à dovesto 'udàr.2

     Quando scadeva qualche gran madona,
che bisognava far tanto bacan,3
Momolo Brenta, sona e che te sona,
i lo sentiva çento mìa lontan...

E se qualche fenìl cuerto de cane,
fumane e sginse, el vomitava su,
solamente a sentir quele campane,
dal gran rispeto no 'l brusava più!

     Un giorno de dominica, l'à visto
una vecieta che g'à ponto el cor,
e l'à pensado: son un poro cristo,
me ghe voria un vestito da signor!

  1. recia: orecchio
  2. 'udàr: vuotare
  3. bacan: chiasso.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Berto_Barbarani,_I_due_canzonieri,_1917.pdf/157&oldid=70572"