Pagina:Berto Barbarani, I due canzonieri, 1917.pdf/155

Da Wikisource
Sta pagina la xe stà trascrita, ma la gà ancora da vegner rileta.


          EL CAMPANON:
     Ci 'l sia sto gran omo che sona,
comare, mi proprio no 'l so.
     – Din don, din den don – campanò!

          LA CAMPANA DA MORTO:
     Ci sona, da un toco a sta parte,
comare, compare ve conto:
l'è un genio che vol restar sconto,1
l'è Momolo Brenta, mi el so.
     – Din don, din den don – campanò!

     «Così tre campane,
vissine o lontane
secondo che el vento
voltava bandiera,
in prima de sera
cantava là drento.
     E mi, sempre atento
a quel che le sona,
me ciamo contento
de metarle in verso...
     Che dio me pardona
el tempo che ò perso!»

  1. sconto: nascosto.
Traesto fora da Wikipèdia - L'ençiclopedia łìbara e cołaboradiva in łéngua Vèneta "https://vec.wikisource.org/w/index.php?title=Pagina:Berto_Barbarani,_I_due_canzonieri,_1917.pdf/155&oldid=70570"